 |
| ||||
|
De rit naar de stad is een feest voor Celisa, en vader geniet duidelijk met volle teugen van het enthousiasme van zijn dochter voor zijn maandelijks terugkerende tocht. Het valt Jon op, dat er weer twinkelende lichtjes in vaders ogen staan, alsof hij alles voor het eerst ziet. Van Celisa kan Jon zich dat indenken. Die ziet het ook echt allemaal voor het eerst. Maar hij zou willen dat zijn zusje nu eindelijk eens haar mond hield! Hij is er toch ook nog? Ze trekt alle aandacht van vader weg! Anders zou hij nu hele gesprekken met vader hebben… Hij wordt uit zijn gedachten getrokken als vader hem aanspreekt: „Jon?” Even schudt hij zijn hoofd, en kijkt op. Vader ziet eruit alsof hij al een tijdje zijn aandacht probeert te vangen. „Wil jij de teugels even houden?” „Ja, graag, vader,” zegt hij, en hij neemt de leidsels over. „Oh! Mag ik straks ook? Heel even maar!?” Celisa wiebelt met glanzende, grote ogen van opwinding op haar plekje op en neer bij dat idee. „We zullen wel eens zien,” glimlacht vader geheimzinnig, maar blij met het verzoek van zijn enige dochter, terwijl hij zijn mondharmonica uit zijn vestzakje haalt en er een deuntje op begint te spelen. Celisa zet meteen in met haar heldere stemmetje. „Een karretje op de zandweg reed, de maan scheen helder, de weg was breed, het paardje liep met lù - ù - ùste!” Vader kijkt opzij, na afloop van het eerste couplet, en vraagt verbaasd: „Zing je niet mee, Jon? Jij zingt het altijd zo mooi!” Jon haalt zijn schouders op en antwoordt een beetje stuurs: „Celisa zingt het ook leuk, laat haar maar even zingen. Ik luister wel even.” „Hè, Jon,” dringt zijn zusje bij hem aan, terwijl ze zijn arm met beide handen beetpakt en zich tegen hem aan vlijt. „Zing nou mee! Met zijn tweeën is het veel leuker! Doe jij de tweede stem?” „Nee, zing jij maar,” zegt Jon, terwijl hij de andere kant op kijkt. Nu, dat vindt Celisa ook best. Het is een leuk liedje! Al gauw schallen het tweede en derde couplet luidkeels over de weg. Eenstemmig. Hij zou nu wel willen dat hij genoeg adem over had om te zingen. Het is veel sneller donker geworden dan hij gedacht had, en de helling ligt nog niet geheel achter hem. Hij is dankbaar voor de sterren. Stapje voor stapje, voetje voor voetje gaat het naar beneden. Hij kijkt op. En staat stil. Het lichtje! Het lichtje is weg! Even sluit hij de ogen. Opnieuw branden er tranen achter. Verder maar weer. Ergens recht voor hem is een huis. Hij hijst Celisa weer even wat hoger op zijn rug. Toen hij haar vanmiddag voor het eerst zo ophees, leek ze een veertje, zo licht. Maar nu… hij voelt dat hij dit niet lang meer volhoudt zonder te rusten. De stad en de markt zijn een groot avontuur voor het jonge meisje. Jon verwacht telkens half om half dat ze zal wegglippen zodra ze ook maar even aan zijn aandacht ontsnapt, maar dat blijkt mee te vallen: ze is wel zo onder de indruk van vaders waarschuwingen en instructies, dat ze zich er netjes aan houdt. Vader en Jon hebben geen kind aan haar, zo rustig als ze alles vanaf de kar zit te bekijken. Al snel helpt ze mee de waren aan te prijzen, waaraan ze zelf thuis heeft meegewerkt. Rieten gevlochten manden, verse tomaten, groenten, houtsnijwerk, wol, geitenkaas, gedroogd vlees… het vindt allemaal gretig aftrek en de zaken gaan goed. Vader en Jon hebben zelfs de indruk dat Celisa met haar prettige open lach en haar vriendelijke, beleefde manieren zeer bij de stadsmensen in de smaak valt en zo de verkoop nog bevordert, ook al wordt dit door vader en zoon verschillend op waarde geschat. Binnen twee en een half uur zijn ze uitverkocht, en met een hogere winst dan vader had verwacht! Nu is het tijd om zelf inkopen te gaan doen. Vader en Celisa gaan de kraampjes langs, terwijl Jon bij de kar en de ingeslagen goederen de wacht houdt. Dat is zijn maandelijkse taak, maar dit keer vindt hij het heerlijk om even bij het gekwebbel van zijn zusje uit de buurt te zijn. Tegen het einde van de middag laat de opnieuw volgeladen kar de stadspoorten achter zich. Celisa zit knus tegen vader aan, gezellig babbelend en glimmend van alle nieuwe indrukken die ze heeft opgedaan. Jon zit stil voor zich uit te staren. „Waarom ben je zo stil, Jon?” vraagt Celisa plotseling. Vader kijkt hem ook aan. „Ik zit te luisteren naar Celisa,” zegt Jon, om de aandacht van zich af te wenden. Vreemd, hij wil niets liever dan vaders volle aandacht, en nu hij die krijgt, vindt hij het niet prettig… >> |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
