 |
| ||||
|
Klaasje Klaasje van drie is ziek. Hij moet geopereerd worden. En het jongetje krijgt enkele uren voor de ingreep geen eten of drinken meer. Maar hij heeft verschrikkelijk dorst. Hij smeekt z,n ouders om water. Het jochie weet dat z,n ouders veel van hem houden. Hij weet dat ze maar even naar de kraan hoeven lopen om hem te geven waaraan hij zo'n behoefte heeft. Maar ze doen het niet! Ze doen het niet! Hij kan maar niet begrijpen waarom ze hem niet een slokje geven. Waarom niet? Waarom eigenlijk niet? Klaasje voelt zich wanhopig. En die ouders? Bij hen staan de tranen in de ogen! Wij lijken op Klaasje. Zijn onbegrip is zo herkenbaar toch? Er zijn zoveel van die dingen waarvoor wij God graag ter verantwoording zouden willen roepen. Hij houdt toch van ons? Waarom doet Hij er dan niks aan? Hij kan het toch? Maar Hij doet niks. Dit enorme probleem zie je vanuit een heel andere hoek als je jezelf afvraagt wie er eigenlijk de hoofdrolspeler in dit alles is. Vaak denken we bewust of onbewust dat het om de mens, om onszelf gaat. Maar als we God nou eens de hoofdrol geven, nee de regisseur laten zijn in alles wat er gebeurt. Hij heeft alles gemaakt, overziet het geheel, en wil ons leven in goede banen leiden. Klaasje voelt zich natuurlijk rot en beroerd. Omdat hij, en hoe kan het anders, van zichzelf uitgaat. Maar zijn ouders kennen de bedoeling en de onvermijdelijke zaken die bij zoiets horen. Het moet gebeuren want het betreft namelijk Klaasjes gezondheid! Als we God meer gingen zien als deze ouders met hun betraande ogen. Dan waren er waarschijnlijk minder van die akelige vragen waar toch niemand anders een echt antwoord op weet. Want: "Zoals een vader met liefde voor zijn kinderen zorgt, zo zorgt de Here voor wie ontzag voor Hem hebben", staat er in Psalm 103. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
