 |
| ||||
|
„Zelfs met drie nog onbekende woorden en een raadselachtig doel is het al te herkennen als een nobele tekst,” wist de koning uiteindelijk met vaste stem uit te brengen. „Een raadselachtig doel?” herhaalde Gabriëlle verbaasd. De koning keek het door Gabriëlle bezielde lichaam van zijn dochter aan en antwoordde met een licht glimlachje: „Aangezien wij nog niet weten met welk doel die tekst oplicht wanneer jij vanuit die stoel spreekt, lijkt mij het woord ‘raadselachtig’ nog wel op zijn plaats, vind je niet?” „Nou,” aarzelde Gabriëlle. „Het doet mij nogal denken aan ‘Spreek vriend en treed binnen…’” De waterlingen keken haar blank aan. „Euhm,” reageerde ze op de ontdekking dat zij hier de enige was die Tolkiens beroemde trilogie kon hebben gelezen. „Dat is iets uit een verhaal. In dat verhaal was er een poort die niet geopend kon worden, en daar stonden tekens boven die licht gaven. Er stond ‘Spreek vriend en treed binnen’, en uiteindelijk kwamen ze erachter dat ze alleen het woord ‘vriend’ hoefden te zeggen — toen opende de poort zich vanzelf!” „Leuk bedacht, zusje,” zei Rehinor. „Ik heb nog nóóit van zo’n verhaal gehoord.” Koortsachtig zocht Gabriëlle naar een uitweg — maar dáár was ze, evenals Lidhia, nog nooit goed in geweest. „De mogelijkheid is niet te ontkennen, prins Rehinor,” klonk onverwacht magister Toenaks stem, „dat een onbestemd en niet gedocumenteerd exemplaar van de vele vertelsels die uw magister ter vermaak van uw zuster tijdens haar tedere seizoenen placht te verhalen — zoals ook ú ooit menigmaal geboeid toehoorder was — een dergelijke strekking binnenin zichzelve heeft meegedragen.” Dankbaar keek Gabriëlle Lidhia’s grote vriend aan terwijl Rehinor zei: „Dat… zou inderdaad kùnnen, ja. Maar hoe kwam ú er dan bij? Of wilt u beweren dat uw ‘verhaaltjes-voor-het-slapen gaan’ profetisch van karakter waren?” Toenak tuitte bedachtzaam zijn lippen al doofde de ondeugende glinstering in zijn ogen niet. „Welke verklaringen zouden volgens úw mentaal oplossend vermogen aan een dermate opvallende coïncidentie, aan welke mijn persoon geen enkele benaming meent te hebben toegekend, ten bodemslag kunnen liggen, Hoogheid?” vroeg hij Rehinor met een diplomatiek onschuldige uitdrukking op zijn gezicht, waarop Tirashya zich niet kon inhouden en riep: „Dat win je niet, Rehinor! Hij heeft je nù al klemgezet — zoals een zeester een oester vasthoudt!” Gabriëlle keek geboeid maar blozend bij de herinnering aan een eerder gebruik van dat voorbeeld toe, hoe Rehinor en de magister elkaar strak bleven aankijken. Intussen merkte ze op dat niemand tussenbeide kwam — behalve Tirashya dan, maar dat leek niemand te verbazen. Ze keek eens in het rond. Alle waterlingen leken het debat tussen de kroonprins en de hofmagister vol interesse te volgen, alsof het een spontaan wedstrijdje was zoals het armpje drukken, dat tijdens de pauzes op school nog wel eens voorkwam. Toch leek er een serieuzere ondertoon in dit duel te liggen. Het heeft wel wat weg van die scène tussen Reepicheep en Eustace, dacht ze terug aan het genoeglijk lezen van The Voyage Of The Dawn Treader. Rehinor negeerde Tirashya’s opmerking en pareerde: „Allereerst toeval, met misschien de grootste kans. Dan de mogelijkheid dat u al làng véél meer weet dan u laat merken — het kwam u in dat geval wellicht slecht uit dat we deze grot gevònden hebben, omdat het mijn jonge zus nu aan uw verhaaltje deed denken, waardoor uw gebleken voorkennis tot bepaalde vragen leidt.” Gabriëlle kon Lidhia’s oren niet geloven. Trok Rehinor nou ècht magister Toenaks loyaliteit in twijfel!? Zelfs zij, als buitenstaander, voelde aan dat die woorden hard bij de magister aan moesten komen. Tirashya pikte dat blijkbaar óók op, want ze zwom alweer klaar voor een volgend salvo in Rehinors richting. Ze werd echter tegengehouden door Eliyna, die zwijgend een dwingende hand op een schouder van haar zusje legde en haar iets in het oor fluisterde, waarop het jonge meisje inbond, maar terugfluisterde — nèt luid genoeg voor Gabriëlle om het te kunnen verstaan: „Maar hij baseert zich op onzekerheden…” Eliyna knikte maar seinde Tirashya toe dat ze nu stil moest zijn. Gabriëlle bedacht inmiddels dat het de magister zèlf was geweest, die als eerste in deze raadselachtige hal terecht was gekomen, dus dat Rehinors verdachtmaking wat dàt betreft hoe dan ook mank ging. Uit de frons op het gezicht van Lidhia’s vader maakte Gabriëlle op dat hij de woorden van de kroonprins óók niet wist te waarderen. Toch mengde ook hij zich niet in het gesprek. Blijkbaar zagen de anderen óók wat Tirashya al geroepen had. Gabriëlle zag niet zo gauw hoe de magister Rehinors onverwachte aanval zou kunnen afslaan. Ze vroeg zich af of zij de enige was, die zich zo opgelaten voelde bij de onverwachte situatie. En zou Lidhia de gedachtegang àchter Tirashya’s woorden wèl begrijpen? Heimelijk hoopte ze van niet. Dan was zij tenminste niet de enige… Ze wendde haar blik weer naar de magister en zag verrast dat hij naar Rehinor glimlachte, terwijl de kroonprins strak terugkeek. Magister Toenak was aan zet. „Hoogheid, waarom laat u zich verleiden tot het trekken van conclusies uit denkbeeldige verbindingslijnen tussen hetgeen in het verleden eens verzonnen geweest zou kùnnen zijn en dat, wat de toekomst nog geenszins door het heden bevestigd heeft?” „Het is een deugd voorzichtigheid te betrachten en mogelijke gevaren vroegtijdig te herkennen,” antwoordde Rehinor, na de woorden van de magister twee tellen overwogen te hebben. „Het vroegtijdig herkennen van gevaren groeit eerst dàn op tot een deugd, wanneer de drager van de bewuste kennis daar met de nodige voorzichtigheid, liefde en wijsheid mee om weet te gaan,” antwoordde Toenak direct. Nog voordat Rehinor zijn mond kon openen voegde hij daaraan toe: „En die drie laatstgenoemde deugden zien het verschil tussen ‘herkennen’ enerzijds en ‘vermoeden’ anderzijds. Want het herkennen van gevaar leidt tot oplossingen die de veiligheid dienen. Het vermoeden ervan is vaak gevaarlijker voor méér dan alleen degene die het koestert, dan het vermoede gevaar zou kunnen blijken te zijn.” Eventjes hingen die woorden stil in hun afnemende echo’s, waarbij iedereen naar Rehinors gespannen blik keek. Maar toen het helemaal stil was, ontspande hij zich plotseling om met een scheve grijns magister Toenak toe te knikken: „U hebt helemaal gelijk, magister.” Alleen Gabriëlle ging op die anticlimax niet verder met waar ze bij het ontkiemen van het duel mee bezig was geweest. Ze voelde zich schuldig tegenover Lidhia’s bevriende leermeester, die toch maar door háár te helpen in dat vreemde conflict was beland… Daarbij kwam nog, dat zij Rehinors wantrouwende opmerking richting magister Toenak niet zomaar aan de kant kon schuiven, zoals de anderen dat leken te doen. Ze wilde wel graag even praten met een vertrouwd persoon die van haar geheim op de hoogte was, maar Tirashya’s trouwe nabijheid leek dat onmogelijk te maken. De volwassenen die van haar heimelijke aanwezigheid op de hoogte waren, waren intussen druk in gesprek geraakt met de wetenschappers Lersac en heer Ashtroc. Gabriëlle besloot daar maar naar te luisteren. Het zou waarschijnlijk wel met Lidhia en de lichtende zin te maken hebben, vermoedde ze. „Ik heb er geen idee van hoe het kàn functioneren, Sire,” hoorde ze Lersac zeggen, „maar de enige logische veronderstelling die ik gezien de getoonde feiten kan bedenken, is die van de associatie van prinses Lidhia — nog afgezien van de vraag of het hierbij om een poort gaat of om iets anders. De betekenis van de zin zóú daarin een aanwijzing kunnen bevatten. Het lijkt er sterk op dat een ons onbekend mechaniek de één of andere actie in werking zal stellen wanneer zij de tekst uitspreekt vanuit de mechanische stoel.” Gabriëlle stond meteen op scherp en klemde zich aan de leuningen vast. Direct voelde ze hoe Tirashya zacht een hand op Lidhia’s linkerarm legde. Ze voelde de druk van haar incompetentie: hoe moest ze het óóit voor elkaar krijgen dit lichaam zó precies te besturen, dat een poging van haar om Klassiek Waterlings te spreken door de in háár ogen niet spectaculaire, zij het binnen deze cultuur onverwachte, computer met spraakherkenning herkend zou worden? Ze wist hoe gevoelig de iMac van haar vader was voor de juiste uitspraak van opdrachten… Koning Silvaeo keek magister Toenak aan en vroeg: „Wat is úw mening in dezen, waarde magister Toenak?” „Mij valt geen enkele zwakheid in de door magister Lersac uiteengezette redenatie op, Sire,” antwoordde Toenak nadenkend. „Wèl neem ik de vrijheid om een markering te plaatsen bij de huidige fysieke beperkingen van onze geliefde prinses, die haar mogelijkerwijs zouden verhinderen de correcte uitspraak van de klassieke taal op een voor het vermoede mechaniek bevredigende wijze ten uitvoer te kunnen brengen.” Gabriëlle ontspande Lidhia — een klein beetje. Het was in elk geval prettig te horen dat haar meest vertrouwde relatie in deze toch vreemde leefomgeving zich in haar beleving wist te verplaatsen. Magister Toenak was echter nog niet uitgesproken: „Een poging door heer Ashtroc om prinses Lidhia buiten de mechanische zetel en onder begeleiding van medica Ishtaran de uitspraak van de nog niet compleet vertaalde tekst bij te brengen komt, vanuit mijn eigen beperkte visie, als een wenselijke koers op mij over.” Hij keek op toen hij prinses Lidhia weinig enthousiast hoorde kreunen bij dat vooruitzicht. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Je hebt me even aan het denken gezet bij “de gedachtegang achter Tirashya`s woorden”. Kan natuurlijk zowel op de zeester als op de onzekerheden slaan…
Hihi 
