248816
 
 
 
 
 

     Menu:

> Startscherm
> Schrijvers
> Verhalen
> Open verhalen
> FAQ
> Vintage

Rots
‘Footware’
Door: EsQuizzy
Commentaar van de schrijver:
Auke-Willem en ik hebben besloten om samen een projectje te gaan doen. Allebei schrijven we onze eigen verhaallijnen, maar wel rondom hetzelfde thema.
Categorie: Fantasy
Geschatte leestijd: ca. 4 minuten

Vijfde dag. Vroeg wakker, maar goed uitgerust. Onze inspectietocht over het rotsmassief gaat langer duren dan ik ingeschat had: het is zóveel groter dan ik had gedacht… Straks trekken we de bossen in, die we gisteren in het zuidwesten konden zien liggen — als we niet opnieuw voor verrassingen komen te staan. Het landschap is al aan het veranderen: waar wij gisteravond laat ons kamp hebben opgeslagen, worden de uitgestrekte, grazige weiden al meer en meer onderbroken door spontaan groeiende, ongecultiveerde bossages en struiken.
Michaël staat al klaar. We moeten gaan.


„Pas op, Raphaëlla!”
Michaëls sterke hand rustte plotseling op mijn schouder en trok me ruw terug — ruwer dan aangenaam was, maar prettiger dan de wolvenklem die zich anders om mijn enkel zou hebben gesloten…
„Dank je!” hijgde ik, meer onder de indruk dan ik hem wilde laten blijken. Ik was nog steeds niet gelukkig met de orders om ‘in stijl’ te reizen gedurende onze complete missie op het rotsmassief. Ik was hier al lange tijd niet geweest, maar de laatste keer dat ik dit eigenaardige project had bezocht, was er geen restrictie geweest in het gebruik van de dimensionele snelweg.
Dat was wèl zo handig, vond ik. Recente ontwikkelingen maakten onze onopvallende maar tevens onhandige vorm van reizen heden ten dage helaas noodzakelijk.
Ik staarde naar het roofapparaat dat mij te grazen zou hebben genomen van half onder een dunne laag dorre bladeren — een dubbele klauw met een veermechanisme. Het martelwerktuig was vervaardigd uit een bijna onwerkelijk ogende legering van lichtmetaal en schaduwmetaal. Het had een vreemdsoortige uitstraling, alsof het licht dat het weerkaatste moeite had om van het oppervlak los te komen. Zelfs in onze vertrouwde verschijningsvorm zou dit lieverdje ons zwaar kunnen verwonden… maar de van nature kwetsbare rotsbewoners moesten hier óók voor oppassen!
„MW765 Mk.II Footware,” las ik de markeringen aan de binnenrand van één van de gruwelijk gemeen getande dubbele bogen, die nog het meeste weg hadden van de wijd geopende kaken van een haai, maar zo te zien besmeurd waren met allerlei onplezierige half-organische vloeistoffen en pasta’s, waarvan ik de samenstelling en oorsprong niet hoefde te weten om niemand een beet van deze klem toe te wensen. En was dat donkerrode spul soms bloed…!?
Er stonden twee logo’tjes naast het typenummer en de benaming.
„Nephilimetal,” mopperde Michaël afkeurig bij het zien van het logo, dat ik nog nooit gezien had en aan de naam te horen op de half geestelijke, half natuurlijke materiaalsoort sloeg. Het àndere beeldmerk was mij allesbehalve onbekend: „Manilupus,” fluisterde ik. Mijn smalle, voor deze missie custom built vrouwenhanden vormden onwillekeurig vuisten — de linker om het heft van mijn zuiver lichtmetalen smalzwaard Pling, dat aan mijn zij rustte maar niet zichtbaar was voor de rotsbewoners.
‘Manilupus’ was slechts één van de vele namen waaronder onze vijand graag opereerde. Het was slechts één van zijn vele ondernemingen, die alle onder hetzelfde consortium vielen: Matchwood Enterprises, Limited. Die ‘Limited’ was een consequente toevoeging van òns, als waardige tegenhanger van het opschepperige ‘Unlimited’ waar hij zich doorgaans grotesk overschattend van bediende.
„Kunnen we die uitschakelen?” vroeg ik mijn metgezel, die tijdens deze missie voor een rustig, vredelievend ogend manspersoon doorging en mijn beschermende broer moest voorstellen. Die rol nam hij even serieus als altijd: ik besefte maar al te goed dat ik hem daar op dit moment bijzonder dankbaar voor was en hoopte dat ik hem die dienst ooit nog eens terug zou mogen bewijzen.
Hij keek al om zich heen en brak met enig wringen een tak van een hoge struik langs het weinig duidelijke pad.
„Opgepast,” klonk zijn bronzen stem al. Ik deed een paar stappen terug terwijl hij met het uiteinde van de nog levende stok naar het sluitingsmechanisme van de onmenselijke val reikte.
Ik schrok niet ècht: het was slechts een gezonde reflex die mij tegelijk met de valse klem op deed springen.
Stil keken we naar het resultaat. Michaëls tak — toch niet echt een dunnetje en een behoorlijk taai exemplaar — was volledig versplinterd op de hoogte waar de vermoedelijk giftige kaken elkaar ontmoet hadden alsof er nooit een tak was geweest.
„Díé hoeft niemand meer te vrezen,” zei ik, opgelucht, terwijl mijn hartslag weer terugzonk naar het normale tempo.
Blijkbaar had ik een te lange tijd aan het Hof doorgebracht. Ik was nog maar nauwelijks uitgesproken of een nieuwerwets mechanisme in het gevaarte zorgde er bij het kennelijke gebrek aan weerstand voor dat de machtige kaken zich onder een hol, metalig klikkend geluid langzaam, hongerig, opnieuw openden en weer in de gespreide stand kwamen te liggen — geduldig wachtend op een serieus slachtoffer…
„Zo te zien doen ze aan productontwikkeling,” concudeerde Michaël droog, maar ik kon aan zijn stem horen dat hij hier bepaald niet over te spreken was.
Ik stootte hem aan en wees: de klap had wat bladeren aan de kant geslagen, waar onmiskenbaar een plas bloed vanonder tevoorschijn was gekomen. „Kom,” zei hij, nadat hij tevergeefs geprobeerd had de val te verschuiven en uiteindelijk het restant van de stok naast de sinistere val in de grond gedreven had om er een felgekleurd doekje aan te binden. „Dat moest maar voldoende waarschuwing voor volgende, nietsvermoedende reizigers zijn. We kunnen hier niets meer betekenen. Laat ons het bloedspoor volgen. De dag is nog jong — het bloed nog vers.”
Ik knikte en liep om de valstrik heen achter hem aan, maar keek nog een paar keer om, om te zien of het vlaggetje wel goed genoeg opviel. Ik bad dat het zijn reddende werk zou mogen doen, in het vervolg.
Intussen vroeg ik mij af voor wie het te laat was geweest… maar Michaël wees al.

Gepost op 06-10-2011 om 20:52 uur
87 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Rots)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)



Door:
super leuk nog niet goed geleze zal dat morgen nog wel een keertje doe
Gepost op 06-10-2011 Om 21:00
...hoe weet je dan nu al of het super leuk is?

=)

Gepost op 06-10-2011 Om 21:59

Door:
Gepost op 06-10-2011 Om 21:33

...als dat je reactie op de inhoud van deze post is, ben ik heel benieuwd naar meer uitleg ervan.

=)

Gepost op 06-10-2011 Om 22:00

Door:
al jou,n verhalen zijn super leuk
ennuh ik heb hem lichtelijk gelezen zala als ik it school kom bog wel eenk keer lezem
Gepost op 07-10-2011 Om 06:05

...waarmee je mijn begrip van jouw inhoud van de omschrijving ‘super leuk’ aardig oprekt! =)

Gepost op 07-10-2011 Om 08:12

Door:
Oké,en uitgebreidere reactie.
Ik heb het nogmaals doorgelezen en op de ochtend ben ik duidelijk helderder.

Algehele indruk: dezelfde hoogstaande kwaliteit de ik van jou gewend ben en waar ik van houd.

Toen ik deze post de eerste keer las vond ik het nogal taai om doorheen te komen. Ik had geen idee wat de gedachte/ achtergrond van dit verhaal is, dus met deze post moet ik *erin* komen, wat me niet meeviel. Met name door zinnen als: Recente onwikkelingen...helaas noodzakelijk.

Verder, na de post herlezen te hebben, vind ik het wel heel mooi. Eigenlijk één van de mooiste van jou tot nu toe. Ik houd van dit genre. Ik ben ook heel benieuwd hoe je verder gaat. Gaan AW en jij om en om schrijven of precies hetzelfde verhaal vanuit een ander perspectief?

Nog één dingetje: aan het begin schrijf je: zijn hand rustte plotseling op mijn schouder en trok mij ruw terug.
Bij ruw terug trekken en plotseling kan ik het beeld van rusten niet zo goed plaatsen.
...
Gepost op 07-10-2011 Om 11:13

Hihi ja, die zinnen die het moeilijk maken om erin te komen geven je juist wel heel veel informatie om de achtergrond te begrijpen.

We gaan zo ongeveer om en om schrijven, maar wel binnen dit verhaal. Het staat nu op naam van AW, dus ik kan er nu even niet bij, maar ik hoop dat hij snel in de gelegenheid is om zijn eerst post te plaatsen.

Bij dit verhaal is het trouwens goed mogelijk dat er vele verschillende lijnen gevolgd gaan worden, dus... brace yourself.

=)

Gepost op 07-10-2011 Om 13:18

Door:
Ik kan me wel wat voorstellen bij bijvoorbeeld: Zijn hand klemde zich plotseling vast aan mijn schouder.

Conclusie: Go on Lizzy.


Gepost op 07-10-2011 Om 11:16
Dank je wel! Ik zal nog even naar die zin kijken.

=)

Gepost op 07-10-2011 Om 13:05

Door: Rapunzel
Tsjonge, spannend en nieuwsgierigmakend, zomaar even een tweetal woorden dat tijdens het lezen in me opkwam

Gaat Auke-Willem zijn verhaallijn hier trouwens ook posten?
Gepost op 07-10-2011 Om 11:26
Zoals je onder ‘Verhalen’ in het menu hier links kunt lezen, staat dit verhaal op dit moment op naam van Auke-Willem. Het is een zgn. ‘Doorgeefverhaal’, één van de leuke mogelijkheden van bloCnoot, waar maar weinig gebruik van wordt gemaakt maar die we erin hebben laten maken om dit soort dingen te kunnen doen.

Onze verhaallijnen komen zodoende door elkaar te lopen, net als bij een Open Verhaal. Maar dit is dus de gesloten variant.

=)

Gepost op 07-10-2011 Om 13:02

Door:
ja daar heb je gelijk in quizzi
heb hem nog een keer in alle rust gelezen.
en begrijp er al veel meer van.
ben beniewd waar de bloedsporen heen gaan leiden
Gepost op 07-10-2011 Om 15:45

=)

Gepost op 07-10-2011 Om 16:10

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.