248817
 
 
 
 
 

     Menu:

> Startscherm
> Schrijvers
> Verhalen
> Open verhalen
> FAQ
> Vintage

Keiharde dromen
305 IJs
Door: EsQuizzy
Commentaar van de schrijver:
Korte titel. Lange post.
Categorie: Drama / Roman
Geschatte leestijd: ca. 9 minuten

„Waarom zei je dat tegen Amber, Brenda?” vroeg Bastiaan de Kok, de armen over elkaar gevouwen. Alleen de leerlingen die vooraan in de middenrij zaten konden zien dat zijn uiterlijke kalmte slechts een vervaarlijk dun laagje ijs was. Van dichtbij was het onmiskenbaar dat hij zat te trillen van een emotie die zich nog niet liet herkennen.
Brenda zat nog met het historische object in haar hand en antwoordde schouderophalend: „Ze is nudist. Dat hóórt niet: dat is heidens.”
„Even ongeacht je mening over dat onderwerp, je hebt die mening vóór je te houden tijdens mijn les, is dat duidelijk?” Er werden barstjes zichtbaar in het ijs. „Dat was bijzònder kwetsend wat je daar deed, en ik zal dat nú niet en nóóit niet accepteren, van wie dan ook over wàt dan ook!”
Had deze uiting — die voor de jonge, zachtaardige meneer De Kok behoorlijk aan de heftige kant was — bij andere leerlingen de discussie gesloten, in dit geval liep dat anders af. Brenda had namelijk nog een voor haar heel bruikbaar touwtje in handen, waar ze dan ook direct aan trok.
„Mijn váder zegt dat er in de Bijbel staat dat wij de omgang met dergelijke mensen moeten mijden,” zei ze, haar neusje in de lucht. „Dat het schàndelijk is.”
Voor het kerkelijk opgegroeide deel van 2H, dat twee-derde van de klas omvatte, was daarmee de discussie op een heel nieuw niveau getild. De Kok werd rood: Brenda’s vader was ouderling in de kerk waar ook hij toe behoorde — èn een invloedrijk lid van het schoolbestuur. Ongetwijfeld probeerde Brenda hier misbruik van te maken. Vanuit de klas klonken een paar geluiden van instemming met Brenda’s salvo, waarbij in het midden bleef of ze in de discussie geïnteresseerd waren, of in de sensatie.
„Schandelijk is wat jij doet!” vuurde Niels vanaf zijn voorste plekje ineens blozend af op Brenda. Bastiaan stond op, trok zijn telefoon uit zijn borstzakje en liep naar het schoolbord om de voldane grijns op zijn gezicht onder controle te krijgen. Op dat moment sprong Karina bij haar vriendin in de bres en beet ze Niels terug met: „Jij vindt Amber wel leuk, toch? Ik benijd je niks: je meisje moeten delen met iedereen. Lekker romantisch: ‘publiek eigendom’!”
„Karina! Ook van jou wil ik dergelijke uitingen niet horen!” barstte De Kok uit. Hij stond weer met zijn gezicht naar de klas toe — een gezicht dat nu op onweer stond. Al het ijs was weg — verdampt.
Meteen was het stil.
Alleen Brenda durfde nog.
„U bent toch van dezelfde kèrk als wij? Keurt u het soms góéd wat Amber doet?”
Arthur en Tjibbe lieten links achterin het lokaal duidelijk merken dat zij het in ieder geval bèst vonden wat Amber deed. Trouwens, méér van de jongens — ook die uit christelijke achtergronden — leken grinnikend die mening te zijn toegedaan. Brenda liet aan haar mimiek zien dat ze de reacties in de gaten had — en dat ze die verachtte.
De Kok keek Brenda recht in de ogen en doorzag duidelijk haar spelletje; hij zag ook hoe, schuin achter haar, Heidi op het punt stond los te barsten. Met één duidelijk gebaar toomde hij het pientere blonde krullenkopje uit een niet-christelijk gezin in. Eén tel dacht Bastiaan aan Rosa: als die niet het ziekenhuis in was getrapt, had deze hele situatie zich nóóit kunnen ontwikkelen…
Zoutend zout, besefte hij. Als de kat van huis is…
Een afweging en een schietgebedje gingen aan een diepe zucht vooraf.
Hij nam de handschoen op.
„Goed dan. Mijn mening.”
Brenda knikte uitdagend.
„Ik ga jullie een verhaal vertellen dat mijn oudoom — de broer van mijn grootvader — mij een aantal jaar geleden verteld heeft.”
Klas 2H zat al klaar: Ha! Nog een verhaal!
„Dit verhaal heb ik hier op school nog nooit verteld, maar Brenda, omdat je zo aandringt, zal ik het jùllie vertellen. Het heeft trouwens ook een beetje met geschiedenis te maken.”
„Is het echt gebeurd?” wilde Denise weten.
„Ik heb het zo van mijn oudoom gehoord als ik het ga vertellen,” antwoordde De Kok neutraal, terwijl hij de schietspoel van Brenda aanpakte. Die zou dit lesuur tòch niet meer aan bod komen…
„Mijn oudoom Theo was, toen hij van mijn leeftijd was, als zendeling uitgezonden naar Afrika. Jarenlang woonde hij met zijn vrouw Bettie onder een bepaalde Afrikaanse stam om hun taal te bestuderen en een begin te maken met de vertaling van het Nieuwe Testament. Nu moet je weten dat deze taal nog niet op schrift stond: het was alleen nog maar een gesproken taal. Dus voor een bijbelvertaling moest hij niet alleen de taal leren — hij moest óók bedenken hoe je die taal moest schrijven! Die eerste jaren dat ze bij die stam woonden waren erg moeilijk voor Theo en Bettie. De mensen die ze met het Goede Nieuws probeerden te bereiken, deden bijzonder achterdochtig naar hem en zijn vrouw. Hij kon dat wel begrijpen: deze mensen, die bijna geen kleren droegen behalve misschien een lendendoekje voor hun kruisstreek, hadden nog nóóit van hun leven blanke mensen gezien. Laat staan met lang, steil blond haar zoals dat van zijn vrouw!”
De leerlingen van 2H lachten even, terwijl ze zich een levendige voorstelling maakten van de situatie. Direct was het echter weer stil: het verhaal ging verder!
„Het eerste doel dat Theo zich stelde, was de mogelijkheid om deze mensen over God en over Jezus te vertellen. Maanden werkte hij hard om contact op te bouwen met de Afrikanen, maar dat lukte hem alléén wanneer zijn vrouw niet in het zicht was. Zodra deze mensen Bettie zagen reageerden ze alsof ze een duivel zagen: ze stonden op en liepen zonder iets te zeggen weg, of ze maakten vreemde geluiden en gebaren. Soms schreeuwden ze tegen haar, maar er waren er ook een paar die haar wel eens lastig probeerden te vallen. Je kunt je voorstellen dat Bettie zich heel onprettig voelde in die tijd. Ze was heel bang voor de mensen die haar man juist probeerde te bereiken, en voelde zich heel eenzaam. Je kunt je voorstellen dat zij heel veel gebeden heeft in die tijd. Gebeden dat de mensen tot geloof zouden komen, maar ook om bescherming voor zichzelf.”
Een paar kopjes gingen op en neer in de klas — de rest hing ademloos aan Bastiaans lippen. Brenda, zag hij, probeerde met een air van superioriteit in te schatten waar zijn verhaal naartoe ging.
Dat zal je nog niet meevallen, dametje! dacht hij, voordat hij verderging met: „Als tweede doel had Theo gesteld dat hij deze mensen een stuk beschaving zou gaan bijbrengen wanneer ze tot geloof waren gekomen. Sommige vanzelfsprekende dingen, zo meende hij, zouden vanzelf voortkomen uit het leren kennen van Gods Woord. Lange maanden waren het, waarin hij steeds meer inzicht kreeg in de taal van de mensen om hen heen. Uiteindelijk was hij zo ver dat hij meende deze mensen in hun eigen taal een eenvoudige versie van het christelijk geloof uit te kunnen leggen. Hij ging naar het stamhoofd toe en vroeg op de officiële manier, zoals dat bij die stam ging, een bijeenkomst aan van de hele stam omdat hij iets belangrijks te vertellen had. Dat werd direct goedgekeurd, nieuwsgierig als het oude stamhoofd was.”
Bastiaan ging weer zitten op de punt van de tafel. Hij vertelde zijn verhaal al lang niet meer alleen aan Brenda maar keek, zoals hij dat gewend was, de hele klas rond om alle jongelui erbij te betrekken.
„Die avond kwam de hele stam bij elkaar rond een vuur bij een indrukwekkende baobab aan de rand van het kleine dorp. Bettie was de enige die thuisgebleven was, uit angst voor de mensen.”
„Aaah,” reageerden Kitty en Denise tegelijk, op verschillende manieren meelevend. Aan Kitty’s gezicht was duidelijk te zien dat ze op zijn minst een insluiper en anders een wild dier bij Bettie in huis verwachtte. Denise gaf blijk van een minder gecompliceerde vorm van medeleven.
„Het stamhoofd, een imposante man met lange kettingen en een groot, kleurrijk hoofddeksel, gebaarde om stilte en wees Theo aan als spreker. Die stond op en nam het woord. In een paar eenvoudige zinnen legde hij uit dat hij een boodschapper was van de God Die de hemel en de aarde gemaakt had. Dat maakte op zijn minst een beetje indruk: er ontstond wat beroering in de grote groep mensen, maar het was duidelijk niet vijandig van aard en dus slaakte Theo een zucht van verlichting om de zwijgend afwachtende mensen op een nieuw staaltje van zijn kunnen in hùn taal te trakteren. Ze waren bij elkaar gekomen in de naam van die God, zo zei hij, en uit respect voor die God zou het goed zijn als de vrouwen, die stuk voor stuk topless gingen, hun bovenlichaam zouden bedekken door iets áán te trekken.”
Er klonk wat begrijpelijk gegiechel in de klas. Bastiaan ging tienerachtig verder: „Een rèl, jongens! Een rèl! De hele boel stond op zijn kop!”
Nu lag het grootste deel van de klas dubbel, maar zodra De Kok aanstalten maakte om door te gaan, werd het direct weer stil om maar vooral niets te missen, al spraken veel van de gezichten vóór hem boekdelen.
„De meeste mensen gingen overduidelijk zwáár beledigd direct terug naar hun hutten. Theo was volledig overrompeld door de heftige reactie van de mensen op zijn toch héél normale, correcte verzoek. Het wijze stamhoofd was zo vriendelijk om hem uit te leggen wat het probleem was. Wat bléék? In die cultuur bleken bijzonder strikte normen en waarden te bestaan — er waren duidelijke gedragsregels over hoe je bijzonder respectvol met elkaar en elkaars lichaam om diende te gaan. Veel van die regels bleken strenger en afstandelijker te zijn dan wat wij hier in Nederland gewend zijn. Wat Theo gedaan had was voor die mensen ongehóórd: topless gaan was daar voor een vrouw een uiting van reinheid! Als een vrouw in die cultuur haar bovenlichaam bedekte, dan wilde ze daarmee zeggen dat ze een prostituée was!”
Opnieuw lag 2H blauw van het lachen, met uitzondering van Brenda, die strijdlustig bleef wachten op de moraal van het verhaal en de gevaarlijke uitspraak van De Kok. De docent trok zich al lang niets meer van die blik aan en maakte zijn verhaal af: „Toen Theo dat eenmaal begreep, snapte hij óók meteen waarom de mensen in deze stam zo abnormaal op Bettie reageerden. Hij legde het stamhoofd uit wat de gewoonte was in onze cultuur, en na een lang gesprek met flink wat misverstanden en lachsalvo’s — veel van onze gebruiken bleek het stamhoofd bijzonder grappig te vinden — waren de zaken wel opgehelderd. Mijn oudoom ging die avond naar huis om eens héél rustig met zijn vrouw te praten, die in angst had gezeten vanaf het moment dat het tumult was losgebarsten.”
Hij pauzeerde; deed alsof hij klaar was. De vraag waar hij op aanstuurde liet niet lang op zich wachten: „Hoe is het afgelopen, meneer!?” wilde Niels weten.
Bastiaan glimlachte: „Theo heeft Bettie de situatie uitgelegd. Zij begreep nu dat zij onbedoeld aanstoot gaf aan deze mensen en ze zag heel goed in dat zij nóóit een opening bij deze mensen zou krijgen om vriendschap te sluiten, als zij niet haar eigen kledingstijl aanpaste. Aan dat idee moesten ze allebei erg wennen, gelóóf me. En ze hadden er allebei erg veel moeite mee vanwege hun eigen geloofscultuur. Maar hoe ze ook zochten in de bijbel, ze kwamen tot de conclusie dat zij niet het recht hadden om die Afrikanen hun eigen levensstijl op te dringen. Want daar waren ze niet voor gekomen. Ze vonden het bereiken van die mensen met het nieuws van het kruis en vergeving belangrijker dan hun eigen culturele waarden en normen: Betty heeft haar kleding uiteindelijk aangepast aan hun cultuur — en werd toen al snel geaccepteerd door de mensen van die stam. De zendingsorganisatie en de kerk waar zij door uitgezonden waren verbraken de banden met het zendingsechtpaar omdat zij topless ging. Daardoor hadden zij nog slechts hun familie en vrienden die hen steunden in hun werk. Maar ook van die mensen vond een aantal het onbehoorlijk, wat Betty deed als zendelinge. Dus hun achterban werd in korte tijd een stuk kleiner.”
„Wat belachelijk,” vond Heidi hardop.
„Tja, dat zijn cultuurverschillen,” reageerde Bastiaan daarop. „De mensen hier begrepen die cultuur niet.”
Heidi knikte nadenkend.
„Maar,” sloot Bastiaan het verhaal af. „Tijdens hun tijd bij die stam heeft een groot deel van die mensen de Here Jezus aangenomen als hun Heer en Redder — al veranderde hun cultuur zich niet noemenswaardig — óók niet wat betreft hun kleding. Theo en Betty waren tot de slotsom gekomen dat het Goede Nieuws van de Here Jezus binnen elke denkbare cultuur past, zonder die te hoeven veranderen. Als er zaken zijn die God wil veranderen, dan maakt Hij dat wel duidelijk. Er is volgens mijn oudoom en -tante een groot verschil tussen ‘verandering’ en ‘verbetering’. Maar vaak proberen wij mensen aan ònze cultuur aan te passen omdat wij denken dat onze boodschap afhangt van onze cultuur — en dat onze cultuur beter is dan die van de ander. Misschien moeten we ons drukker maken over de inhoud van onze boodschap in plaats van over het uiterlijk van hun cultuur. Misschien komt de boodschap dan ook veel sneller véél verder…”
Nu sprong Brenda, duidelijk niet tevreden, weer in het gesprek: „Maar nu hebt u nog geen antwoord gegeven op mijn vráág, meneer!”
„Wat ik hiermee wilde zeggen, Brenda, is dat het misschien een kwestie van cultuurverschil is. Misschien is het niet aan òns om het oordeel over Amber, dat jij van mij vraagt, te vellen.”
Brenda vuurde terug: „Maar we zijn hier niet in Afrika, en in ònze cultuur is het schandelijk. En hier op een christelijke school al helemáál!”
De Kok zuchtte eens onopvallend, maar het kostte hem een seconde die Heidi gebruikte om haar kans schoon te zien.
„Amber heeft nog nóóit iets onbehoorlijks gedaan zo lang ik haar ken, en óók niet op deze school. Als jij het ècht zo onbehoorlijk vindt, Brenda, dan snap ik niet waar ik die haarscherpe foto vandaan heb die ik gister aan het begin van de grote pauze in de kleedkamer heb genomen, ná gym. Daar staan jij en Karina toch duidelijk op — met Bambi’s gymtas, handdoek en ondergoed in jullie handen.”
Brenda en Karina hadden zich omgedraaid — staarden Heidi eerst boos, maar nu geschokt aan.
Op dit moment was het de beurt aan De Kok en de rest van 2H om zeer geïnteresseerd te luisteren naar een ontwikkeling die de hele klas zo stil kreeg dat je een stofje had kunnen horen landen — als Heidi tenminste klaar was geweest met haar felle monoloog. Maar dat wàs ze niet, en Bastiaan kon plotseling op onverkláárbare wijze geen ènkele goede reden bedenken om het meisje met de dansende blonde krulletjes te onderbreken…
„Als jij zo ‘christelijk’ bent als je ons wilt doen geloven, Brenda, dan zou ik toch denken dat je Amber haar kleren zou hebben bezòrgd, in plaats van ze te stelen. Als jij vindt dat ze netjes gekleed moet gaan — wat ze altijd doet hier op school omdat ze blijkbaar wèl rekening houdt met jouw cultuur — dan vind ik het héél vreemd dat jij als ‘vrome christen’ haar juist in haar blootje liet staan hier op deze ‘christelijke’ school — tegen haar zin nog wel! En jij óók, Karina! Ik wàlg van jullie en van dat hele geniepige gedoe! Rósa heeft het denk ik beter begrepen, die respectéért Amber gewoon voor wie ze is, en zou haar nóóit voor gek zetten!”
„Zèlf heb je anders óók niets gedaan voor Amber, terwijl je er vanaf wist, toch?” bitste Karina halfslachtig.
„Nee, dat is zo,” gaf Heidi direct eerlijk toe, waarbij ze een paar tinten roder kleurde dan ze al was. „En daar ben ik ook ècht niet trots op. Gisteren was ik nog veel te veel onder de indruk van jullie. Mijn ouders hebben mij daar vanaf geholpen, gisteravond.”
Heidi’s openlijke bekentenis, die niet alleen De Kok verraste, werd onderbroken door de bel. Vuurrood was het meisje — maar minder rood dan Brenda, die nog verontwaardigd naar adem zat te happen op het moment dat De Kok schijnbaar rustig zei: „Het is pauze, dames en heren. Jullie mogen gaan.” Werktuiglijk, maar nog steeds heel stil, begonnen sommigen hun spulletjes bij elkaar te rapen. „O, en Brenda?” vervolgde De Kok. De hele klas — niet alleen Brenda — viel weer stil. „Jij meldt je straks nog even bij de conrector over die opmerkingen van je, hè?”
Brenda gaf hem een vuile blik en liep, witheet maar overtroefd, het lokaal uit zonder nog een woord te zeggen. Karina volgde in haar kielzog.
Zelf haastte Bastiaan de Kok zich als volgende het lokaal uit. Hij wilde niet dat zijn brede glimlach de dunne laag ijs op zijn gezicht zou doorbreken, waar nog leerlingen bij waren.
Die glimlach was trouwens vervaagd tegen de tijd dat hij het lokaal van Bouke van Herveld bereikte. Hij was het aan Amber verplicht om haar mentor op de hoogte te brengen.



Gepost op 06-12-2010 om 09:07 uur
214 keer gelezen
<< Vorige in deze serie

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)



Door:
Mooie lange post EsQuizzy. Ik zie het al levendig voor me. Alleen die docent...Om zijn les te laten redden door een tiener, omdat hij het zelf niet meer in de hand heeft, daarvan krommen mijn tenen tot aan mijn hakken. Helaas zijn er nog van zulke docenten. In ieder geval heb je hem wel goed neergezet. En die rol van Heidi is mooi.
Gepost op 06-12-2010 Om 13:39

*ingewikkelde blik*

Ik snap je reactie niet helemaal, denk ik. Misschien komt dat doordat we blijkbaar verschillend tegen ‘lesgeven’ aankijken.

=)

Want het moment dat je in je reactie omschrijft, komt bij mijn weten nergens in deze of de vorige post vóór. Maar dat zal wel aan mij liggen...

Begrijp ik het goed dat je wilt zeggen dat De Kok Heidi niet de kans zou hebben gegeven om iets te zeggen, als hij een ‘goede’ leerkracht was geweest?

Dan had ze die mooie rol óók niet kunnen neerzetten, tòch?

Persoonlijk vind ik het bewonderenswaardig van De Kok dat hij een eigen stijl van lesgeven erkend heeft waarbij hij het beste functioneert — en dat hij die stijl durft te handhaven in netelige situaties, zonder de regie te verliezen.

Ik zou zeggen: waren er maar méér van zulke docenten.

*bloempje*

Maar misschien is dat óók wel een kwestie van cultuurverschil.

*knipoog*

Gepost op 06-12-2010 Om 14:44

Door:
Ik ben wat onduidelijk geweest.Ik doelde in de eerste plaats op de reactie van Niels.

Je schetst De Kok in het begin als emotioneel en zenuwachtig. Na de reactie van Brenda over de mening van haar vader wordt hij rood van...?
Dan komt Niels met zijn reactie en ineens loopt De Kok met een voldane grijns. Als ik het goed gelezen heb is dat naar aanleiding van de reactie van Niels en heeft Niels hem *gered*.

Maar misschien begrijp ik het karakter van De Kok niet zo goed. Kwestie van goed lezen, misschien.

Jij zegt dat de Kok zijn eigen stijl van lesgeven durft te handhaven in netelige situaties zonder de regie te verliezen. In mijn beleving is hij die regie kwijt en overleeft hij de lessen meer. Ik vraag me af of hij geniet van zijn vak.

Ik heb in mijn tienertijd twee van zulke docenten gehad en, al vond ik ze aardig, ik was er niet blij mee. Ze boden niet de veilige, rustige leeromgeving waar ik bij gebaat was.

Gepost op 06-12-2010 Om 17:43
Misschien moet ik duidelijkere lijnen gebruiken in mijn schetsen.

Zal zo nog wat uitgebreider antwoorden, ’k ga nu eerst even eten.

=)

Gepost op 06-12-2010 Om 18:05

Door:
Maar of ik het nou met hem eens ben of niet, je hebt de situatie wel goed omschreven, want ik zie het gewoon gebeuren.
Gepost op 06-12-2010 Om 17:49

Nou, of je het met hem eens bent of niet — je leest zijn emoties anders dan ik ze bedoeld heb en daar ga ik hoe dan ook nog even naar kijken. Dus *vriendelijk bedankt* voor je reactie!!! Want ik wil wel graag duidelijk maken in het verhaal hoe ik het bedoel. Niet alleen eronder. =)

Het trillen hoeft niet van zenuwachtigheid te komen. Die emotie die nog niet herkenbaar was, wordt gewoon niet genoemd. Er zijn meer emoties met dat symptoom.
Het woord ‘emotioneel’ heeft een heel specifieke lading, die in deze scène nergens bij De Kok wordt gesuggereerd.
Het ijs begint op een bepaald moment te barsten. Op dat punt komt de nog niet genoemde emotie naar boven. Welke is dat?
De Kok draait zich om na de opmerking van Niels. Dat doet hij om o.a. dezelfde reden als zijn gehaaste exit aan het einde van de post.
De Kok wordt rood zodra hij doorkrijgt welk spelletje Brenda speelt. Even verderop staat een omschrijving van het effect dat Brenda op hem heeft. Is dat een omschrijving van zenuwen?

»
Gepost op 06-12-2010 Om 19:50

Door: inem
Wow... deze post is zo...super goed! (En heerlijk lang!)
Je hebt het allemaal goed verwoord... en ik zie het al helemaal voor me.
Ik vind het knap, dat Bastiaan door een verhaal te vertellen,zijn mening duidelijk maakt... Goede manier, want hij weet, dat de hele klas altijd naar zijn verhalen luisteren...

Brenda... zij is zo fel... Je beschrijft haar wel heel goed, vind ik.


Zo, Heidi die durft... dat vind ik echt geweldig.

?
Gepost op 06-12-2010 Om 19:28

Dank je, inem.

Ik zal aan je dringende verzoek voldoen, hoor! =)

Gepost op 06-12-2010 Om 20:40

Door: EsQuizzy
«

In de scène met Niels is het belangrijk dat je heel goed oplet. Inderdaad, ik heb het daar over een voldane grijns, maar vanuit welk perspectief is die grijns? Als je je voorstelt hoe een zenuwachtig iemand als de leraar die jij je voorstelt, reageert, dan is dat zo (en ik heb er óók een paar van gekend): bovenmatig zweten, meer dan gebruikelijk knipperen met de ogen, zoeken naar woorden (Euh, eh...), friemelen met de handen, stotteren, stemverheffing uit onmacht en LBNL onredelijkheid. Deze dingen zie je nergens in deze en vorige post terug bij De Kok. Ik vermoed dat je veilig uit de afwezigheid van deze symptomen kunt concluderen dat De Kok *niet* zenuwachtig is. En ook dat hij nergens het idee heeft de controle of de regie kwijt te zijn. De laconieke houding ten opzichte van Brenda wijst eerder op een ervaren docent die de teugels laat vieren zonder de macht over het paard »
Dat aangenomen, waarom zou hij dàn voldaan kunnen grijnzen naar aanleiding van Niels’ aanval op Brenda
Gepost op 06-12-2010 Om 20:01
«

...foutje... ; )

…zonder de macht over het paard te verliezen.

Wat betreft het genieten van zijn werk: een leerkracht die van zichzelf weet dat hij iedere klas onder een hoedje kan vangen met zijn gave van verhalen vertellen, waartoe zijn vakgebied ‘geschiedenis’ zich uitstekend leent, kàn in mijn ogen moeilijk anders.

=)

Niels redde De Kok niet, omdat er niets was om van gered te worden.
Waren er geen andere redenen voor De Kok om om Niels’ opmerking te grijnzen?

Gepost op 06-12-2010 Om 20:17

Door: EsQuizzy
Nog een ander symptoom van een ‘zenuwachtige leerkracht’ is trouwens deze: het (nog) niet goed in kunnen schatten van de bedoelingen en karakters van de leerlingen (vandaar de onredelijkheid die ik eerder noemde).

De Kok geeft in bovenstaande post een paar keer blijk van heel helder inzicht in de karakters met wie hij te maken heeft.



Gepost op 06-12-2010 Om 20:24

Omdat je het wèl ziet gebeuren laat ik het nog even zo staan, voordat ik er misschien dingen in zou gaan veranderen. Misschien wil je het, na mijn bovenstaande verhandelingen over de leerkracht in kwestie, nogmaals doorlezen.

Bedankt voor de complimenten en de reacties, Kraanthia!

*stapel bloempjes*

Gepost op 06-12-2010 Om 20:35

Door:
Alsk dit stukje overlees met de gedachte aan een andere emotie snap ik wat jij bedoelt en kan ik me ook voor stellen dat je dit zo hebt beschreven.

De Kok was aan het begin van deze post al een andere persoon voor mij dan jij hem wilde schetsen. Ik denk dat het komt doordat hij aan het einde van de vorige post in mijn ogen niet zo daadkrachtig had opgetreden. Daarbij las ik in deze post dat hij slechts uiterlijk kalm was. Ik zag een labiele leerkracht voor me. Met name toen hij ook nog in de klas serieus op Brendas vraag naar zijn mening in ging vond ik hem een beetje een slappeling. Sorry dat ik het een beetje cru zeg. Ik had het idee dat hij aan Brenda verantwoording ging afleggen. Al deze dingen bij elkaar vormden mijn negatieve beeld over hem.
Gepost op 06-12-2010 Om 20:42

Hihi, ja, ik dacht al dat het met de beginsituatie te maken zou hebben. Geeft niets, toch? Misschien was mijn keuze van overgangspunt tussen de laatste en deze post ook niet zo handig gekozen. Hij zou inderdaad een slappeling geweest zijn als hij zich door Brenda had laten intimideren, ja.

=)

Gepost op 06-12-2010 Om 20:50

Door:
Nog een ander klein dingetje:Ergens bovenaan schrijf je *Al het ijs was weg, verdampt.* Aan het eind van het stukje schrijf je: * Hij wilde niet dat zijn brede glimlach de dunne laag ijs op zijn gezicht zou doorbreken.*

Lijkt inconsequent. Was het ijs nou weg of niet?
Gepost op 06-12-2010 Om 20:48

Het *lijkt* inconsequent.
Het kan vriezen, het kan dooien.
Er had zich inmiddels een nieuw laagje ijs gevormd.
Het eerste laagje ijs smolt weg voor zijn boosheid.
Het tweede laagje ijs verborg zijn brede glimlach.

=)

Gepost op 06-12-2010 Om 20:53

Door:


Ben reuze benieuwd naar het vervolg!
Gepost op 06-12-2010 Om 20:58

Ik ook.

=)

Gepost op 06-12-2010 Om 21:53

Door: Tines
Hmm, mijn eerste idee van de verborgen emotie was anders wel woede... En vervolgens las ik dat hij zichzelf herpakte en de situatie begon te doorzien, zodat hij het in de goede richting kon sturen. Niet door zélf dat op te leggen aan zijn leerlingen, maar door hen na te laten denken en mee te laten denken... Zo zouden ze het namelijk sneller aannemen. Denk dat Heidi best wel indruk heeft gemaakt, misschien zelfs meer dan de leraar.

Overigens: ik vind het wel een beetje raar dat je de leraar zomaar Bastiaan noemt. Ik moest echt teruglezen om te kijken wie je bedoelde... Daarnaast is het voor mij apart om een leraar in die context bij zijn voornaam genoemd te zien worden. Vergelijk: hij en nog wat leraren en hij wordt bij zijn voornaam genoemd, prima. Hij en een klas vol kinderen en zijn voornaam noemen: raar.

(Kon het niet laten, sorry! Hihi )
Gepost op 07-12-2010 Om 21:15

=)

Als Auke-Willem voor de klas staat, is het in jouw ogen toch ook gewoon "Auke-Willem en zijn klas"? Dan is hij toch niet ineens "meneer Kampen en zijn klas"?

Ik vertel deze post auctoriaal, niet vanuit een leerling. Als ik deze scène vanuit Heidi, Kitty, Niels, Brenda of Karina (of één van de anderen) had beschreven, had ik het steevast over "meneer De Kok" gehad.

*bloempje*

Leuk je hier weer te zien, Tines!!! =)

Gepost op 07-12-2010 Om 22:37

Door: Levanda
Heel goede post, Esquirrel
Heel sterk. Heidi geeft precies mijn (ook algemene) visie weer

Ik vind het vreselijk als mensen doen alsof ze zo goed bezig zijn, hun christelijke waarden hoog houden en zo, maar zich in werkelijkheid gewoon vreselijk gedragen. Mijn broertjes zitten bijvoorbeeld op een christelijke basisschool, terwijl je nauwlijks een school kunt vinden die in gedrag minder christelijk is. Oja, de buitenkant wel: kerstviering, dagopeningen enzo, maar als je ze vraagt om een fout recht te zetten: Ho maar. Zelfs als ze toegeven fout te zijn...
Gepost op 07-04-2011 Om 22:26

Ja, het gebeurt helaas veel te vaak dat wij als vertegenwoordigers van Jezus ons niet gedragen zoals Hij dat graag van ons zou zien. En zoals Hij het Zelf zou aanpakken.

Soms zijn het juist de religieuze mensen, van wie je het goede verwacht, die niet weten waar ze mee bezig zijn. Misschien was dat ook wat Jezus bedoelde toen Hij aan het kruis hing en bad: "Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen…!"

Laat mij nu datzelfde aan jou vragen: Levanda, vergeef het hun alsjeblieft, want ze beseffen misschien niet helemaal, waar ze mee bezig zijn…

Laat die situaties alsjeblieft niet je zicht op Jezus vertroebelen. Dat zou pas ècht eeuwig zonde zijn.

*bloempje*

Gepost op 08-04-2011 Om 14:14

Door: Levanda
Ik beloof dat ik dat niet zal doen
Jezus is voor mij altijd een wijs persoon geweest, met een groot hart. In hoeverre hij gelijk heeft, ach, heel veel maakt het me niet uit. Het gaat mij om waar hij voor stond/staat: liefde en menselijkheid. En dan bedoel ik natuurlijk menselijkheid in de zin van meelevendheid e.d. Dat is ook een beeld dat ik wil volgen, of God nou bestaat of niet.
Gepost op 08-04-2011 Om 17:23

Ik volg je redenatie, maar ik wil je toch eens vragen of je daar wel heel goed over nagedacht hebt.

Jezus kàn namelijk niet „een wijs man en meer niet” geweest zijn.
Zijn uitspraken in onder andere Johannes 14:6 staan daar lijnrecht tegenover.

Als je even goed nadenkt, zul je naar aanleiding van die uitspraken tot de conclusie komen dat je slechts tussen twee opties kunt kiezen:
• ofwel, Hij was een volslagen gek die aan hoogheidswaanzin leed en zo nu en dan iets heel verstandigs zei,
• of Hij wist dat wat Hij zei, waarheid was: dat Hij de enige weg, de waarheid en het leven is en dat niemand tot God de Vader kan komen dan door Hem.

Die uitspraak is per definitie *niet* de uitspraak van een „wijs” persoon, als die persoon niet ook daadwerkelijk is wie hij zègt te zijn.

Laat die woorden maar eens (zonder bronvermelding) aan een groot aantal willekeurige mensen lezen. Je zult twee soorten reacties krijgen:

Gepost op 09-04-2011 Om 15:23

Door: EsQuizzy


A. „Dat zijn woorden van de Here Jezus. Ik geloof dat.” (en alle varianten daarop)

B. „Welke gek heeft dàt van zichzelf beweerd!?”
(en alle varianten daarop)

Als je vervolgens vraagt of de persoon die dat gezegd heeft, een wijs persoon is geweest, …

Nou ja, je snaot het al wel, vermoed ik.

Ben je slim genoeg voor.

Maar juist dáárom zou ik nog maar eens goed nadenken over je mening over Jezus.

Natuurlijk is het jouw mening, en die wil ik graag respecteren. Maar ik vind deze mening die je hierboven weergaf een beetje moeilijk te respecteren omdat je volgens mij je eigen behoorlijke intelligentie daarmee onnodig geweld aandoet.



Gepost op 09-04-2011 Om 15:30

’k Kon het niet laten… =)

Gepost op 09-04-2011 Om 15:39

Door:
mooi dat heidie zo op brenda iin ging
Gepost op 14-07-2011 Om 23:35

Ja, vind ik ook! =)

Dank je!

Gepost op 20-07-2011 Om 16:51

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.