 |
| ||||
|
“Waar ben ik aan begonnen,” denkt Dalia als ze zich afzet, en de rots afspringt. Wacht ik druk even op het pauze knopje om uit te leggen wat ik aan het doen ben. Ik ben met een paar vriendinnen in Frankrijk. Al vanaf de kerst hadden we dit besloten. We zijn begonnen met het toestemming vragen aan onze ouders. Toen hebben we een camping uitgezocht en vervoer geregeld. Daarna moesten we nog een paar maanden wachten voordat ze weggingen. Maar het toen het zo ver was zijn we met zijn alle met veel plezier vertrokken. Tijdens de lange reis in de auto hebben we zelfs onderweg geen ruzie gehad, blij en moe zijn we toen op de camping aangekomen. Daar staan we nu al een week. En helaas heb ik mij binnen deze week al over laten halen om iets te doen wat ik helemaal niet wil. Ik ben mee gaan bungeejumpen. En daarom hang ik nu dus aan een koord boven de afgrond. Ik zal weer even op play drukken om te laten zien wat er verder gebeurt. “Dit gaat nooit goed,” Denk ik als ik de afgrond steeds dichter op mij af zie komen. “Straks sla ik te pletter tegen de grond, of breekt het elastiek.” Hoewel het meisje dat boven aan staat haar nadrukkelijk heeft gezegd dat er niets kon gebeuren ben ik toch bang dat er iets gebeurt. “Je hoeft je alleen maar af te zetten, verder hoef je helemaal niets te doen. Ik zorg er voor dat het touw goed vast zit.” Angstig heb ik het meisje aangekeken. “Kan ik echt niets doen?” “Het enige wat je moet doen is op mij vertrouwen.” “Nou daar ga ik dan.” En na deze woorden heb ik mij afgezet. “Eigenlijk is dit helemaal zo eng niet. Besef ik opeens. Je moet gewoon niet naar de afgrond kijken, maar om je heen kijken. Je krijgt de wereld zo ineens op een andere manier te zien. Als ik een paar seconden later weer op de grond sta besef ik pas wat ik gedaan heb. Ik wil nog een keer. Maar helaas was het al voorbij. Toen ook mijn vriendinnen beneden waren vroeg ik ze hoe zij het vonden. “Ik dacht dat er niets aan zou zijn, je bungeld even aan een touwtje en dan sta je met je beiden voeten weer op de grond.“ Begon Lyke. “Toen ik bovenaan op die rots stond vond ik het toch wel erg opwindend, en toen ik sprong vond ik het nog mooier. En eigenlijk wil ik nu nog een keer.” Mijn andere vriendinnen zijn het helemaal met Lyke eens. Hoewel we er aan het begin allemaal anders over dachten, vonden we het uiteindelijk allemaal even leuk. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||