248818
 
 
 
 
 

     Menu:

> Startscherm
> Schrijvers
> Verhalen
> Open verhalen
> FAQ
> Vintage

Keiharde dromen
78. Ontsnapping
Door: EsQuizzy
Commentaar van de schrijver:
Categorie: Drama / Roman
Geschatte leestijd: ca. 4 minuten

De bel verkondigde de blijde mare dat de les afgelopen was: van die week zat de eerste etappe erop. De jongens en meisjes van 4H2 hadden de laatste minuut al met hun spulletjes klaar gezeten, in afwachting van het bevrijdende signaal. Nu verviel de kunstmatige orde tot een natuurlijke chaos, waarin een groot deel van de klas zich in de richting van het hoofdgebouw haastte om de pauze in de aula te vieren.
Gabriëlle hoopte tegen beter weten in dat ze even normaal contact zou kunnen leggen met Tim. Maar daar was Elize al, die de nieuwkomer direct met haar meest innemende glimlach benaderde om een gesprek aan te knopen. Gabriëlle trok haar muur op op hetzelfde moment dat Tim zich vriendelijk enthousiast ingesloten zag door Elize en haar satellieten Maartje, Loanne en Willemijn. Stilletjes pakte ze haar tas, om langs het groepje op naar de deur te lopen.
„Wat leuk, dat je bij òns in de klas bent gekomen!” kweelde Elize. Gabriëlle liep snel door. Dáár hoefde ze niet méér van te horen. Er zou vast wel ergens een plekje te vinden zijn waar ze even — heel even maar — alleen kon zijn…
De teken- en handvaardigheidlokalen van het college vormden samen een kleine vierde verdieping, die als opbouw op het hoofdgebouw stond en een schitterend uitzicht bood over de vlakke vallei. Er omheen was een smal dakterras aangelegd met een reling, voornamelijk om ramenwassers de mogelijkheid te bieden hun werk uit te voeren. Het was een ongeschreven wet op school dat niemand toestemming had dit terras te betreden — vooral de leerlingen niet. En de medewerkers hadden er blijkbaar geen behoefte aan. Toch was het een publiek geheim dat de toegangsdeur tot de ‘omloop’ — eigenlijk een verlaagd raam — niet op slot zat en van binnenuit altijd te openen was. Maar het verbod kon Gabriëlle op dit moment weinig schelen. Tijdens de pauze was er niemand in dat gedeelte van de school, en dus kon ze eenvoudig op het dak komen.
Even naar buiten.
Even alleen.
De ijzige wind op meer dan elf meter hoogte sneed haar de adem af terwijl ze op de zwartrubberen tegels ging zitten — haar rug tegen een metalen rooster waaruit warme lucht stroomde. Vanuit deze positie kon ze onder de reling door kijken, en was ze vanaf de begane grond niet te zien. Niet door iemand van de school, in ieder geval. Dat was het belangrijkste. In het gemeentehuis, een paar kilometer verderop, kon ze mensen als kleine stipjes zien bewegen.
Iets verder naar links draaide de molen.
Ze zuchtte: een trillende ademtocht vol ingehouden emotie.
Elize Jubbenga.
Die naam behoorde voor haar tot de meest gekoesterde en de meest gevreesde.
Op het punt in de tijd waar de grens tussen koesteren en vrezen met een niet te negeren rode vlag gemarkeerd was, was er óók een reling geweest. Een schijnbaar onpeilbare diepte.
…Hoe hoog bevond ze zich nú eigenlijk boven de begane grond…?
Ze stond op, klopte haar broek af en leunde voorover tegen de witte reling.
Lager, stelde ze somber vast. Logisch ook, dit is de vierde verdieping. Dàt was de zesde.
Haar ogen liepen weer vol: de koude wereld vertroebelde.
De plotselinge overgang was onaangekondigd en messcherp. Ze viel terug in de tijd, zonder ook maar de geringste kans op ontsnapping.
„MAMMAAAAAAA!!!”
De hoog overslaande gil echode huilend over de galerij en tegen de lifttoren over de betonnen tegels die keihard de dromen van een geliefde moeder stuksloegen. Gabriëlle stond als aan de grond genageld, haar handen stijf om de reling, haar verstand weigerend het tafereel te aanvaarden dat ver beneden haar een macaber stilleven vormde: het leven stond stil.
Ze moest erheen. Erhéén!
Traag zette ze met slappe benen een stap in de richting van het trappenhuis, en nog één. Steeds sneller ging het, niets ziend. Achter haar klonken enkele stemmen, door een vertragende mist als onder water. Eén daarvan was haar bekend.
„Gabriëlle? Gabriëlle! Wat… oh nee… oh NEE!!! Gabriëlle!!!”
Rennende voetstappen achter haar. Ze bereikte de zware deur en trok hem open.
Lift? Duurt te lang! Ze vloog met twee treden tegelijk de trap af om zes verdiepingen lager naar buiten te rennen, om het trappenhuis heen — …
Haar benen weigerden dienst. Ze moest hen dwingen om te lopen, in de richting van de levenloze gedaante van haar moeder, die er onnatuurlijk geknakt bij lag, met ogen die vreemd star voor zich uit keken zonder ooit nog iets te zullen zien.
Langzaam naderde ze de onheilsplek.
Die ogen…
Door de mist heen klonken weer stemmen. Ze kwamen uit alle richtingen en riepen allemaal dingen die ze wel hoorde, maar toch ook weer niet. Ze knielde neer bij het lichaam van haar moeder — en begon te huilen.
Daar was ook weer die bekende stem. Die ene stem die zo duidelijk verstaanbaar was in dit alles. Die ene stem, die zo vertrouwd en zo geliefd was — maar die nu zó anders klonk. Het was de klank die ze in het roepen van haar naam hoorde, die haar langzaam deed omkijken.
Daar stond ze.
Elize.
Haar hartsvriendin.
„Gabriëlle…” — er klonk afschuw in haar stem; er straalde afschuw uit haar ogen — „…wat heb je gedáán!?”

Gepost op 03-10-2008 om 08:37 uur
417 keer gelezen
<< Vorige in deze serie

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)



Door: Gabriëlle
Je zet ons steeds op het verkeerde been met je stukken en daardoor voel ik me ergens bedrogen. Ik ga dit stuk tot me door laten dringen en mijn op- en aanmerkingen later ventileren. Zoals al eerder gezegd, de stijl van de laatste drie stukken zijn zo anders, zo veel mooier (vind ik)
Maar toch... ik kan mijn vinger er nog niet op leggen, wat me nou echt dwarszit.
(erg helder zul je wel denken, maar misschien kan iemand anders het beter verwoorden)
Gepost op 03-10-2008 Om 09:09

Dank je... denk ik? ;)
Gepost op 04-10-2008 Om 16:49

Door: Gabriëlle
(die het ook zo ervaart natuurlijk)

Gepost op 03-10-2008 Om 09:10

...maar fijn dat je mijn recente posten meer weet te waarderen. ;)
Gepost op 04-10-2008 Om 16:55

Door: Anaranë
Nu verviel de kunstmatige orde tot een natuurlijke chaos

Dat vind ik echt een hele gave zin. Hoe verzin je het zo? Ik vind dit ook weer een prachtig stuk, maar nu ben ik wel benieuwd naar Elize en Gabriëlle...
Gepost op 03-10-2008 Om 10:20

Hoe verzin ik dat... ? Weet niet...

Dank je voor het compliment! ;)
Gepost op 04-10-2008 Om 16:50

Door: Tines
Hoe erg moet dat zijn geweest voor Gabriëlle? Haar moeder verliezen en tegelijk ook nog eens haar beste vriendin! Dit stuk raakt me echt, EsQuirrel... Onvoorstelbaar verschrikkelijk om dit te zien gebeuren! En dan zo'n reactie... Ik kan me nu nog beter inleven in Gabriëlle...
Gepost op 03-10-2008 Om 14:35

Mooi zo, want dat was de bedoeling van deze post. *smile*
Gepost op 04-10-2008 Om 16:53

Door: Gabriëlle
Fijn Tines, dat jij een beetje inzage in alles hebt, ik raak echt steeds meer het spoor bijster

Vooral de reactie van Elize

Gepost op 05-10-2008 Om 15:04

Door: Tines
Tsja, ik volg het verhaal dan ook echt vanaf het eerste begin. Dat scheelt. Maar Elize was dus eerst de hartsvriendin van Gabriëlle (kun je hieruit opmaken), maar Elize neemt zo te zien direct aan dat Gabriëlle de schuldige is van haar moeders dood... En dat doet Gabriëlle natuurlijk pijn. Des te meer omdat vervolgens de hele school iets tegen haar lijkt te hebben (blijkt uit voorgaande posts over Gabriëlle op school). Zo duidelijker, Gabriëlle? Of vertel ik nu te veel, EsQuirrel?
Gepost op 05-10-2008 Om 19:11

Nee hoor, volgens mij is dit juist een heel goede samenvatting, Tines! Je vertelt trouwens niets méér dan het verhaal. ;)

Gepost op 05-10-2008 Om 20:01

Door:
Mooi geschreven.
spannend.....
ik snap niet hoe je zo kan schrijven......de spanning zit er in..

grt.Ine
Gepost op 01-12-2008 Om 12:36

Door:
Ik wou dat ik iets kon doen voor Gabrielle. Wat zit ze vast en het hoeft niet....
Gepost op 11-08-2010 Om 15:56

Door:
ik snap hem ff nietik leeshem ff nog een keer en reageer dan weeer
Gepost op 10-07-2011 Om 16:24

Door:
ja ik snap hem hoor ze ging terug in een gedachte ofsoooow weet ik het maar elizze praatte zonet tog met die tim en nu oke leg datmaar ff uit
Gepost op 10-07-2011 Om 16:29

Let hier goed op het stukje „Op het punt… kans op ontsnapping.”

Daar gaan we over naar Gabriëlles herinnering.

*bloempje*

Gepost op 10-07-2011 Om 22:48

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.