 |
| ||||
|
Vanuit zijn onbeweeglijke positie kijkt magister Toenak verontwaardigd toe, hoe Lidhia geblinddoekt wordt met de doek die hij eerder om zijn hoofd heeft gehad. Hij opent zijn mond om te protesteren — maar de bewaker is hem voor. „Zóóó, prinsesje,” klinkt de vreemd weke stem in de schemerduistere ruimte. „Nu heb ik even tijd voor je. Vrije tijd.” Lidhia, haar handen en voeten gespreid gebonden op de bodem, slikt eens moeilijk terwijl de man — nu ongezien door de prinses — een eindje boven haar blijft zwemmen en zijn toespraakje vervolgt met: „Je ligt in een niet erg comfortabele positie. Maar ik ben een meelevend persoon. Laat me je helpen te ontspannen.” Zacht laat hij zijn handen op haar buik terechtkomen. Lidhia’s spieren trekken samen onder de onverwachte aanraking. De man laat zijn handen aan beide zijden naar haar taille afglijden en houdt haar daar vast terwijl hij zich langzaam met gestrekte armen naar de bodem laat zinken — tussen haar benen in. De pijlstaartrog! De pijlstaartrog is terug — en ditmaal buiten de grenzen van Toenaks verzwegen angsten… Uitroepen van de meest heftige protesten stapelen zich in zijn gedachten op en verdringen zich om luidkeels geuit te worden — maar hoewel Lidhia angstig piept en ontwijkend kronkelt onder de steeds intensievere, steeds intiemere aanrakingen van de vreemdeling, kan de magister geen woord uitbrengen, zo volledig is zijn afschuw. Hij worstelt tevergeefs met zijn boeien en het blok om zijn enkels… De man trekt zich langzaam aan haar lichaam omhoog, en Toenak kan wel raden in welke verschrikking voor Lidhia dit zal gaan eindigen… Wat is er met hem aan de hand? Waarom kan hij geen woord uiten? Hij probeert al zijn aandacht te richten op zijn spraakvermogen, dat verlamd lijkt te zijn door Lidhia’s huilende geluiden terwijl haar onvolgroeide glooiingen onbeheerst worden betast. Eindelijk: het lukt hem een luide kreet te slaken, bijna gelijktijdig met een gil van Lidhia… Met wijdopen ogen staarde Toenak in het bekende gezicht dat vlak voor hem in de ruimte zweefde. „Magister!” piepte Lidhia, een bezorgde uitdrukking in haar ogen. „Prinses Lidhia!” fluisterde Toenak schor. Heel bewust poogde hij zijn waterhaling te kalmeren. In een gewoontegebaar wilde hij zijn hand naar zijn voorhoofd brengen om te wrijven, maar de beweging stokte op twintig centimeter van zijn gezicht. O ja. Kettingen. Ineens herinnerde hij het zich: met een felle blik in zijn ogen keek hij langs Lidhia op om te zien of ze alleen waren. De Almachtige zij dank: afgezien van hun tweeën was de ruimte, die hij nu voor het eerst zag, leeg. Ook waren er tot zijn grote opluchting geen kettingen en boeien op de bodem, waar hij ze verwachtte. „Wat ben ik blij dat ik u gevonden heb!” ratelde Lidhia in haar emoties. „Hoe gaat het met u? Ik heb geprobeerd het blok en uw boeien los te krijgen, maar het lukt niet…” Hij ontspande zich — een weinig. Pas nu drong het tot hem door dat de prinses ècht bij hem in zijn kerker aanwezig was, en dat ze zijn blinddoek in haar hand hield. Is dit een bevrijdingspoging met een open deur, of… Hij fronste bij een vage herinnering aan een voorwerp dat naar binnen werd gebracht. Was dat ook een droom geweest…? „Is het mij toegestaan enige hoop te koesteren dat uw onverwachte aanwezigheid in dit onaangenaam verblijf, hoewel uw onontkenbare toewijding ontegenzeggelijk wordt gewaardeerd, een met een enkel vrijelijk wilsbesluit uwerzijds omkeerbare toestand van beperkte tijdsduur is?” vroeg hij karakteristiek. Lidhia trok een gezicht en antwoordde bedremmeld: „Ik weet niet hoe ik hier terechtgekomen ben, magister. Ik was naar u op zoek en werd plotseling aangevallen. Het laatste wat ik mij herinner, is dat iemand mijn schelp optilde.” Ze keek om zich heen naar de muren en haalde haar schouders op. „Dat was dus niet Tirashya.” De magister keek haar aan, blij dat ze zijn blinddoek had verwijderd maar ongelukkig met Lidhia’s antwoord en in het bijzonder haar laatste opmerking, die hem snel tot enkele onaangename conclusies leidden. De minste daarvan betrof de status van de grendel op de deur. De meest onplezierige bracht hij tot uiting. „Prinses Lidhia, u wilt mij toch niet pijnigen met de wetenschap dat u uw jongere zusje hebt toegestaan u bij zulk een gevaarvolle afdaling, een roekeloze onderneming als een bevrijdingspoging, te vergezellen?” Lidhia ging in de verdediging. Ze had niet verwacht dat de eerste confrontatie met haar leermeester eenvoudig zou zijn na hun laatste, pijnlijke gesprek. Maar dit was een verwijt waarop ze niet had gerekend. „Ze… ze was me stiekem gevolgd! Pas toen ik beneden was in de kerkers, merkte ik dat ik niet alleen was. Ik heb geprobeerd haar terug te sturen, maar…” Lidhia stopte en sloeg haar ogen neer. Toenak sloot de zijne en zuchtte. Hij kon zich wel voorstellen hoe de gewiekste Tirashya haar rol als escorte gewaarborgd zou hebben; daar hoefde hij de minder bijdehante Lidhia niet verder op aan te spreken. „Welk verslag kunt u mij geven inzake haar laatst bekende situatie?” vroeg hij met een vriendelijkere ondertoon. „Ik heb haar niet meer gezien of gehoord vanaf het moment dat ik tegen die man opbotste, die mij daarop direct aanviel,” gaf de prinses toe. „Ik sloot mijn schelp vrijwel meteen. Ik hoop dat Tirashya hulp is gaan halen.” Haar blik verried haar radeloosheid — en meer. „Magister?” „Wat hebt u op uw hart, prinses?” Lidhia slikte. Het was nooit makkelijk om je verontschuldigingen aan te bieden. Toenak slikte ook. Hij vermoedde wel zo ongeveer wat er komen ging. En dat betrof hun eerdere gesprek — een gesprek dat geleid had tot de nachtmerrie waaruit hij zojuist ontwaakt was. Een nachtmerrie, die bij dit ontwaken echter niets van haar sinistere dreiging bleek te hebben verloren… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
. Helaas zit ik niet middenin dit verhaal en was het voor mij pittig om erin te komen. Maar daar kan niemand natuurlijk wat aan doen... (ja, of ik moet 66 hoofdstukken bijlezen! 
)
Ben ik hier te oud voor?
Gabriëlle
...gepost, waarvan de titel wel een beetje voor zich spreekt, geloof ik.
Veel beter. 