Keiharde dromen 32. Isolerend Door: EsQuizzy Commentaar van de schrijver: Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 4 minuten
In de stromende, ijskoude regen kwam Gabriëlle druipnat thuis. Ze wist dat ze spijbelde maar het kon haar even niets schelen: de regen verborg haar tranen afdoende ook al was een felle hoofdpijn het gevolg van de kou. Verkleumd was ze, en het kostte haar verscheidene tellen om de sleutel in het slot van de keukendeur te krijgen. Eenmaal binnen stapte ze uit haar instappers, liep door naar de kamer en zette de thermostaat op twintig. Nu zou haar kamer op zolder wel gauw lekker warm worden. Ze verlangde ernaar om met haar rug tegen de verwarming aan te zitten, zodat ze zich er bijna aan brandde maar heerlijk warm werd van binnen. Even alleen zijn. Even stil zijn. Even nadenken. Even haar gedachten op een rijtje krijgen — als ze dat kon. Het meisje op de gang, dacht ze. Dat was zij. Dat was Amber! Haar gedachten gingen verder terug dan dat moment bij de kluisjes. Maar meteen schudde ze resoluut haar hoofd: het koude regenwater spatte in het rond en joeg Milky, die haar verbaasd maar enthousiast met spinnende kopjes was komen begroeten, beledigd uit de buurt. Even brak een kort lachje door op Gabriëlles gezicht, om de dikke staart die Milky opzette. Het verdreef de gedachte. Vlug liep ze, oncomfortabel in haar koud plakkende spijkerbroek, de trap op. In het washok gooide ze haar kleren in de bejaarde wasdroger, en even later zat ze in droge kleren met een plaid om zich heen op haar bed tegen de radiator aan te sudderen. Naast haar stond haar onafscheidelijke rugtas. Nu ze hier zo zat en weer rustig werd, vroeg ze zich af waarom ze eigenlijk zo heftig had gereageerd op de confrontatie met Amber. Ze had zichzelf niet meer in de hand gehad… en daar schaamde ze zich nu voor. Amber zou haar wel raar vinden. Daar had zij haar zèlf met haar wilde vlucht àlle reden toe gegeven… En Rosa zou niet meer weten wat zij met de situatie aanmoest… Nee, Gabriëlle verwachtte geen vriendschap meer van Rosa. Mooie naam, mijmerde ze. Roos. Opeens zat ze rechtop, zodat het bed ervan kraakte. Ze klauterde overeind en rende de trap af naar het washok. Met een tik op de deurgreep sloeg de machine af, om met tegenzin het bruine jasje prijs te geven. Met enige moeite vond ze in het warm klamme kledingstuk het linker borstzakje terug. Het kaartje was behoorlijk beschadigd door alles wat het jasje had meegemaakt in de afgelopen dagen, maar ondanks de slijtage was het nog duidelijk zichtbaar: een rode roos, met daar overheen nog steeds duidelijk leesbaar diezelfde woorden: ‘Ik bid voor je.’ „Rosa,” fluisterde Gabriëlle. „Dus die karnemelk was van háár!” Terwijl ze terugliep naar haar kamer, bedacht ze dat het ook wel allemaal in het plaatje paste. Rosa had haar die karnemelk gegeven, had haar geholpen om langs Ter Heerdt te komen… was voor haar opgekomen in de aula… had vriendschap met haar proberen te sluiten… Zou ze dat nog wel willen? vroeg ze zich af, terwijl ze weer op haar bed kroop en zich opnieuw tegen de warmtebron aan vlijde. Ze kon het zich maar moeilijk voorstellen. Zij had het haar zó moeilijk gemaakt! En iedere keer maakte zij, Gabriëlle, het zichzelf weer moeilijker! Ze vroeg zich af hoe Lidhia door de confrontatie met Amber heen zou zijn gekomen. Zou ze weer naast haar bed gelegen hebben, zoals haar vader haar verteld had? Waarom droomde zij, Gabriëlle, alsof zij Lidhia was… en waarom droomde dat meisje uit haar dromen — of… in haar dromen? — alsof zij háár, Gabriëlle, was? Ze had het in het begin heel gewoon gevonden dat haar dagelijkse gebeurtenissen door Lidhia opgeschreven werden in het aparte onderwaterwereld-dagboek van de prinses. Dromen waren toch bedoeld om dingen te verwerken? Het was alleen zo onwerkelijk ècht… zo ontzettend gedetailleerd… En ze vond het vreemd dat er in haar dromen zo veel watermensen voorkwamen, wezens die zij nooit zèlf bedacht zou hebben… wezens die eigenlijk maar weinig van mensen weg hadden, in hun uiterlijk dan… en helemaal niets van de mensen in haar dagelijks leven. Nee, ze moest wel concluderen dat het geen gewone dromen waren. Maar hoe kon je daar nou toch méér over te weten komen… Naar een psychiater gaan? bedacht ze praktisch, maar dat idee verwierp ze direct. Te eng, en die vraagt tòch dóór… dat mag niet! Een gezicht diende zich aan in haar gedachten. Het was dat van meneer Den Engel. Tja, daar wilde ik al eens mee gaan praten. En Lidhia heeft een goede vertrouwenspersoon in magister Toenak… ook al weet die het ook nog steeds niet. Maar ook dit idee verdween in een denkbeeldige prullenbak: Den Engel zou óók verder vragen… en hij zat dichter bij het vuur dan welke zielenknijper dan ook… en bij haar vader! Rosa? Maar ook bij die naam schudde ze haar hoofd: die zou het misschien wel weer doorvertellen, ze leek erg bekend te zijn met meneer Den Engel… Langzaam haalde ze de inmiddels behoorlijk verkreukte enveloppe uit haar rugtas en trok ze het papier eruit. Voor de zoveelste keer vouwde ze het open. De woorden stonden er nog net zo dreigend, isolerend en bindend als voorheen. ‘Niemand komt het van jou te weten. Eén misstap, en er gaan doden vallen. Waaronder jij.’ Snel vouwde ze het blad weer op om het opnieuw in haar tas te laten verdwijnen. Wat een contrast met Rosa’s lieve kaartje… Ze besloot de minst persoonlijke manier uit te proberen: het internet. Maar na anderhalf uur zoekmachines en webpagina’s afgestruind te hebben op de oude laptop van haar vader was ze er redelijk van overtuigd dat niets van wat ze had gelezen met haar eigen nachtelijke ervaringen te vergelijken was. En de vele rond dromen georiënteerde fora vond ze te zweverig voor haar verhaal. Daarbij hield ze meer van persoonlijk contact. Met een zucht sloot ze de laptop. Wie kon ze nou ècht haar geheimen toevertrouwen? Een nieuwe gedachte dreef achteloos voorbij. Haar ademhaling versnelde zich, terwijl ze langzaam rechtop ging zitten en voor zich uit in de ruimte staarde… Zou dat kunnen? …Zou dat lukken!?
Gepost op 06-03-2008 om 20:43 uur 515 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)

Door: Tines

Ze is nu wel zover dat ze het wíl vertellen gelukkig, maar nu moet ze nog bedenken aan wie en hoe.. En die stomme dreigbrief helpt ook niet echt.. Apart, dat bed tegen de kachel aan.. Wel lekker warm Ik hoop dat het nog goedkomt met Gabriëlle en Lidhia! Ik ben benieuwd en blijf het volgen!

Gepost op 06-03-2008 Om 22:03

...Apart? Ideaal! Eigen beleving. ;)

Gepost op 06-03-2008 Om 22:18

Door: Tines

...Echt? Cool! Wil ik ook.

Gepost op 07-03-2008 Om 10:02

Door: Tines

Hahaha, nee natuurlijk niet.. In dat geval moet mijn 'cool' eigenlijk 'warm' zijn!

Gepost op 07-03-2008 Om 16:19

Door: Auke-Willem (AW)

Ik denk dat ik weet wat je nu gaat doen, maar omdat je dat al eens met me deelde. Nu word ik weer extra enthousiast over het vervolg!

Gepost op 10-03-2008 Om 20:27

Door: kiezel

...ook al was een felle hoofdpijn het gevolg van de kou zou ik omdraaien: ook al veroorzaakte de kou een felle hoofdpijn. Logischer komt dat op mij over. Als je begrijpt was ik bedoel :-) ...liep ze door naar de kamer en zette ze de thermostaat op twintig. Je zou hier twee keer ze kunnen weglaten. onwerkelijk ècht: leuk gevonden!

Gepost op 15-04-2008 Om 15:01

Door: EsQuizzy

Ik laat de zin over die hoofdpijn zo staan: vind ik mooier. Taal hoeft niet altijd logisch te zijn in mijn beleving.

Gepost op 15-04-2008 Om 19:00

Door: kiezel

Daar heb jij dan weer gelijk in!

Gepost op 15-04-2008 Om 19:35

Door:

Heftig hoor, EsQuirrel. Vanavond ga ik verder lezen! Ik kan er niet echt van loskomen... Nu begrijp ik waarom de anderen zo blij zijn met elk hoofdstuk dat je weer op blocnoot neerzet... Ik hoop wel dat het goed afloop!?

Gepost op 25-04-2008 Om 17:47

Ik ook...

Gepost op 14-09-2008 Om 14:33

Redundant: je gebruikt dat woord vaker. Niet alles wat als "redundant" (of NL "overbodig") kan worden gezien, is ook "onnodig", "zonder toevoegende waarde". Als een redundant element meerwaarde biedt, is het in mijn ogen zonde om het weg te halen. Wat betreft je herschrijving: je zegt hetzelfde, maar maakt het langer. Ik heb geschreven wat ik duidelijk wilde maken en inderdaad, ik zet daar een *gewenste* tegenstelling neer. Als dat effect meteen duidelijk wordt, waarom zou ik het dan herschrijven? =)

Gepost op 11-08-2010 Om 08:38

Dat dat repetitio heet, wist ik niet. Ik vond het gewoon mooi om het zo te doen... Thx voor de uitleg! =

Gepost op 11-08-2010 Om 08:39

Quote: "Je bedoelt vast flora." Nee. Ik bedoel "fora". Uit het groene boekje: forum [fo·rum], het, fora [fo·ra], forums [fo·rums] (Vetgedrukt door mij.) Ik zal nog even naar de gedachtensprong die je noemt kijken... =)

Gepost op 11-08-2010 Om 08:42

Allereerst: ik houd niet zo van het woord "moeten". Ik zoek graag naar opties *buiten* dat wat dwingend aangegeven wordt. Maar al heb ik meermalen bij mensen gezien wat ik hier omschrijf, ik neem je opmerkingen hier in overweging voor een eventuele iets verdere uitwerking van die alinea. Bedankt weer voor het meedenken! =)

Gepost op 11-08-2010 Om 08:47

=) Dat zou inderdaad een vreemde gedachtensprong zijn...

Gepost op 11-08-2010 Om 09:35

Aan de tijden te zien waarop jij dit verhaal zit te lezen, heb ik zo te zien toch hier en daar wel juiste keuzes gemaakt. *grinnik* Meer dan nodig... is dat niet hetzelfde als overbodig? =| Jouw schrijfcursus zou je geleerd hebben om zo kaal mogelijk te schrijven, in de stijl van "Schrijven is schrappen"? Daar heb ik eens een column over geschreven. Staat geloof ik ook hier online ergens. =D Maar een schrijfcursus zou voor mij niets zijn. Zou ik te veel als een dwangbuis ervaren: ik zou me beperkt voelen door de regels. Ik heb liever de vrijheid om de grenzen van mijn kunnen te verkennen. Misschien heb ik te veel zelfvertrouwen en ben ik te eigenwijs voor zoiets als zo’n cursus. Maar ik vind dat ik op mijn manier mag schrijven, en als iemand anders dat "professioneel" niet waardeert, jammer dan voor diegene. Als ik er maar plezier aan beleef. Heel egoïstisch van mij. En ik hoop dat iemand iets aan mijn verhaal zal hebben. =D

Gepost op 11-08-2010 Om 09:46

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.